Annemieke is ic-kinderverpleegkundige | Werken bij UMC Utrecht

In aflevering 8 van Het Kinderziekenhuis kregen we een inkijkje in het werk van IC-kinderverpleegkundige Annemieke. Ze zorgt op dat moment voor baby Feline, die is opgenomen vanwege epilepsie en ademstops. “Een baby’tje vasthouden, dat zijn de krenten uit de pap.”

Op de afdeling Pelikaan, zoals de Kinder-IC van het WKZ heet, vangt het team kinderen op die een zware operatie hebben ondergaan, beademing nodig hebben of intens ziek zijn door bijvoorbeeld een infectie. In de aflevering van Het Kinderziekenhuis begint Annemieke haar dagdienst rustig met Feline, maar dat kan niet altijd. “De kinderen op de Kinder-IC zijn vaak intens ziek of herstellen van een grote operatie”, zegt Annemieke. “Je hebt grote gradaties in ernstig ziek zijn. Vaak komt het goed, maar helaas is niet ieder kind te redden.” Die onzekerheid maakt het werk intens, soms ook zwaar.

Al vanaf haar vierde jaar wist Annemieke zeker dat ze “kinderzuster”, zoals dat vroeger nog heette, wilde worden. “Ik was vroeger altijd met kinderen bezig, en nu nog: als er een kind in de omgeving is, wil ik er altijd mee spelen, mee kletsen. Dat zit totaal in mijn systeem.”

Ruimte voor emoties

Naast de zorg voor het kind is er veel aandacht voor de ouders. Die zijn vaak overmand door zorgen en onzekerheid. “Ze kunnen op dat moment niet meer de ouder zijn die ze normaal zijn,” legt Annemieke uit. “Dan nemen wij soms die rol even over. En als we merken dat ouders het echt moeilijk hebben, halen we geestelijk begeleider Loes erbij. Zij betekent veel, voor ouders én voor ons als team.”

Ook onderling wordt er goed op elkaar gelet. Want het werk kan emotioneel zwaar zijn. “Als een kind overlijdt, komt dat altijd binnen. Maar het kan ook heel mooi zijn om die laatste fase samen met ouders vorm te geven. En dan heb je elkaar als collega’s hard nodig.”

Ervaringsdeskundig

Annemieke werkt al 33 jaar op de Kinder-IC, maar weet ook hoe het is om als ouder aan de andere kant te staan. Haar zoon werd geboren met een hartafwijking en lag zelf op de afdeling waar zij werkte. “Ik wist: hij was in de allerbeste handen. Maar het was wel heel gek om ineens zelf in die ouderstoel te zitten.”

Lichtpuntje zijn

De mooie momenten in haar werk vindt Annemieke die momenten waarbij een kindje er goed doorheen komt. “En het allermooiste vind ik dat je daarbij ook het lichtpuntje kunt zijn voor de ouders. Als je ouders kunt meenemen in het ziekteproces van hun kind, en ze voelen zich daarin gesteund, dát is waar ik het voor doe.”

Benieuwd hoe het er echt aan toe gaat op de Kinder-IC? Bekijk onze vacatures of meld je aan voor de rondleiding op de Kinder-IC of de Live@ Kinder-IC.