Bianca is kinderverpleegkundige bij dagbehandeling Kameleon

"Als ik na een intensieve werkdag thuiskom, geef ik mijn kinderen een extra knuffel’, zegt kinderverpleegkundige Bianca Davids. In haar werk op de dagbehandeling Kameleon ziet ze jonge kinderen van alle leeftijden met diverse aandoeningen voorbijkomen. Ze kan het werk met een fietstocht naar huis doorgaans goed van zich afzetten. En ze doet fanatiek aan handbal. ‘Mijn hele familie doet deze sport, daar haal ik mijn ontspanning vandaan."

"Toen ik de opleiding hbo-V deed, heb ik ook een aantal jaren in de psychiatrie gewerkt", aldus Bianca over de start van haar loopbaan. Dat zijstapje voor een jaar was "waanzinnig leuk en leerzaam", maar het ziekenhuiswerk bleef haar toch aantrekken. "Ik werd bij het UMC Utrecht aangenomen voor een traineeship. Ondertussen solliciteerde ik ook bij het Emma Kinderziekenhuis voor de functie van kinderverpleegkundige in opleiding. Na de opleiding ben ik daar nog een jaar blijven werken. Ik zag vooral kinderen die ziek waren, met sondes en infusen, en dacht: ik heb eigenlijk nog maar weinig gezonde kinderen gezien. Het was voor mij aanleiding om op de kraamafdeling te werken. Dat deed ik in het Meander. Hier zag ik voornamelijk gezonde baby’s, zonder toeters en bellen." Toch miste Bianca de kinderverpleging en de uitdagingen die dit vak met zich meebrengt. Na zeven jaar op de kinderafdeling in het Tergooi Ziekenhuis te hebben gewerkt, kwam ze terug op het UMC-nest.

"Iets kunnen betekenen voor een ander, dát geeft mij een goed gevoel", zegt Bianca. "Het zorgt ervoor dat ik iedere keer weer met veel plezier naar mijn werk ga. Ik probeer alles uit de kast te halen om mensen blij te maken met de zorg die ze krijgen. En daarmee bedoel ik de zorg voor patiëntjes én ouders." Bianca werkt op Kameleon, hier komen kinderen tussen de 0 en achttien jaar oud voor een korte behandeling, onderzoek of een kleine operatieve ingreep. De kinderen die hier komen hebben verschillende ziektebeelden en krijgen verschillende behandelingen, zoals medicijnen of bloed via het infuus, een onderzoek of operatie onder narcose, tests op voedselprovcatie bijvoorbeeld bij allergieën en uitleg over medicijnen, stoma of katheter. "Je ziet patiënten meestal kortstondig, maar vaak wel regelmatig. Bijvoorbeeld om de drie weken. Soms enkel voor een korte behandeling, soms een hele dag als het bijvoorbeeld gaat om kinderen die getest worden op voedselprovocatie. Met kinderen die hier regelmatig komen, bouw je echt een relatie op."

Wat Bianca aanspreekt aan de afdeling, is de afwisseling van de zorgverlening: "De ene keer is het chirurgisch, de andere keer het aanleggen van een infuus. Ook doen we spoedzorg, allergietesten, noem maar op. Wat voor mij persoonlijk prettig is, is dat Kameleon alleen dagbehandelingen biedt. Ik werk dus alleen overdag, en dat is als moeder van drie jonge kinderen wel zo fijn. Ons team is klein en hecht. Je werkt hier echt samen, hebt elkaar nodig, zoekt elkaar op. Ieder van ons is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen patiënt, maar ook daarin trekken we samen op. Bijvoorbeeld als er een extra handje nodig is om een infuus aan te leggen. We zijn allemaal positief ingesteld, vrolijk en we hebben altijd zin om er een leuke dag van te maken. Zo hopen we dat patiënten deze positieve sfeer ook oppikken en een goed gevoel overhouden aan het bezoek in het ziekenhuis. Gelukkig krijgen we dat ook vaak terug; patiënten vinden het achteraf meestal meevallen ."

Maar hoe zorg je ervoor dat kinderen en hun ouders inderdaad blij zijn met de zorg die ze krijgen? "Ik kijk naar hoe het kind sociaal-emotioneel ontwikkeld is", zegt Bianca. "Maar ook: hoe zitten de ouders erbij? Zitten ze vol in de stress of hebben ze het een en ander al meegemaakt en denken ze: dit doen we ook wel even. Zo bekijk ik per keer wat er nodig is. Wat triggert de patiënt? Als ik zie dat een kind de hele tijd met autootjes speelt in de wachtruimte, dan probeer ik dat autootje 'door te trekken' in de behandeling. Bijvoorbeeld door het kind vragen erover te stellen, of door het autootje mee te geven naar de behandelruimte. Samen met de medisch-pedagogische zorgverleners, die hierin een belangrijke rol spelen, kijken we hoe we het de patiënt zo comfortabel mogelijk kunnen maken."

Hoe nuchter Bianca ook praat over haar werk, soms maakt ze in het ziekenhuis ook wel verdrietige situaties mee die haar raken. "Bijvoorbeeld het bericht dat een patiëntje dat al jaren komt, is komen te overlijden. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Gelukkig kan ik op de fiets terug naar huis het werk meestal wel van me afzetten", relativeert ze. "Maar soms gaat het niet uit mijn hoofd, en dan kan ik daar thuis tot op zekere hoogte wel met het gezin over praten. En dan geef ik mijn kinderen nog eens een extra knuffel, dankbaar dat het ons goed gaat."