In gesprek met (chirurgische) oncologieverpleegkundigen

Iris heeft de opleiding mbo-verpleegkunde als leerwerktraject bij het UMC Utrecht gevolgd. Na haar opleiding vertrok ze naar een ander ziekenhuis, maar kwam na zes jaar weer terug. Ze is nu gespecialiseerd in urologie, continentie en stoma en is sinds een jaar ook officieel oncologieverpleegkundige: “Ik vind deze afdeling de meest uitdagende afdeling waar ik ooit heb gewerkt.” Minke volgde haar opleiding bij de Hogeschool Utrecht en liep stage bij het UMC Utrecht. Daarna bleef ze hier hangen en werkt sinds 1,5 jaar op deze afdeling. Ook volgt ze momenteel de specialisatie tot oncologieverpleegkundige. “Deze afdeling is echt wat voor leergierige, nieuwsgierige verpleegkundigen. Als je elke dag iets anders wil zien, moet je hier zijn.”

“In normale omstandigheden hebben we achtentwintig bedden open, maar dat zijn er door personele bezetting soms minder. We werken in een groot en multidisciplinair team met veertig verpleegkundigen en daarnaast ook met diëtisten, fysiotherapeuten, transferverpleegkundigen, maatschappelijk werk, alle betrokken specialisten, physician assistants, verpleegkundig specialisten en verpleegkundigen in opleiding. Je kunt je voorstellen dat het tijdens een artsenvisite vaak druk is rondom het bed van de patiënt. Ook de chirurgen en professoren lopen dan mee. Zij zijn toegankelijk en staan altijd open voor vragen. De chirurgen vinden het leuk als je meekijkt op de OK en dat is voor ons niet alleen interessant, maar ook erg leerzaam. Hierdoor krijg je een nog breder beeld van het specialisme en van wat de patiënt doormaakt. Waardevolle kennis waar wij onze functie nog beter door kunnen uitoefenen.

Als verpleegkundigen krijgen we veel verantwoordelijkheid en we werken heel zelfstandig. Als we de artsen bellen, omdat we een ‘niet pluis gevoel hebben’, worden we meteen serieus genomen en komt de arts vaak snel de patiënt beoordelen. Na een jaar werkzaam te zijn op deze afdeling heb je jezelf enorm ontwikkeld, toch blijven er altijd uitdagingen bestaan. Denk hierbij aan ontwikkelingen in een nieuwe behandeling of eigen ontwikkelingen tot oncologieverpleegkundige. Zelfs de collega’s die hier al vijfentwintig jaar werken, maken nog altijd nieuwe dingen mee.”

“De operaties die bij ons worden uitgevoerd zijn complex, en hierdoor zijn ook de eventuele complicaties complex. Denk hierbij aan de behandeling van slokdarmkanker, waarbij de gehele slokdarm wordt verwijderd en van de maag een nieuwe slokdarm wordt gemaakt. De zogeheten buismaagreconstructie. Deze operatie wordt met de robot uitgevoerd en dat is uniek. Naast deze operatie, worden steeds meer operaties met de robot uitgevoerd in het UMC Utrecht.

We zien ook veel patiënten met darmkanker en blaaskanker, waarbij het noodzakelijk is om een stoma aan te leggen, tijdelijk of permanent. Een stoma doet veel met het zelfbeeld van de patiënt en we proberen daar dan ook veel aandacht aan te besteden.”

“Bij ons op de afdeling zie je allerlei soorten tumoren. Naast tumoren in de gastro-intestinale organen, borstorganen en urologische organen zien we ook veel neuro endocriene tumoren. Voor deze laatste tumoren is het UMC Utrecht een echt expertisecentrum. Bij de verzorging van de patiënten kun je denken aan allerlei verpleegkundigen handelingen, zoals de verzorging van kleine wondjes tot grote buikwonden met specifieke drains en aan verschillende soorten infusen. Het klinisch redeneren en goed kijken naar de patiënt zijn grote onderdelen van je werk.

Oncologische patiënten hebben ook psychosociale zorg nodig. Onze patiënten kunnen 19 jaar oud zijn, maar ook 85. Je moet goed kunnen anticiperen en ingaan op hun emoties. De palliatieve zorg die we moeten verlenen, maakt ons vak ontzettend mooi en dankbaar. We regelen wensambulances of hebben een hondje van een patiënt op bezoek. Als je iets kleins kan doen om iemand zijn dag goed te maken, waarom niet? Alles bij elkaar hebben we een uitdagende afdeling waar je verder moet kijken dan je neus lang is.”

“Natuurlijk gaat het werk ook ons niet in de koude kleren zitten, daarom kunnen we altijd op elkaar terugvallen. Ons verpleegkundig team is als een heuse familie waarmee we kunnen lachen en huilen. Er is altijd ruimte om even je hart te luchten en onze barbecues en feestjes zijn een goede uitlaatklep. Tijdens corona hebben we het ‘slap ouwehoeren’ op borrels echt gemist, binnenkort staat eindelijk onze barbecue weer gepland!

Tot slot willen we iedereen die twijfelt of de chirurgische oncologie wat voor hem/haar is van harte uitnodigen om een dagje met ons mee te lopen. Met gemak kunnen we je overtuigen om bij ons te komen werken.”