In de tv-serie ‘Het Kinderziekenhuis’ maken we kennis met Hanna Talacua. Samen met professor Paul Schoof en Bram van Wijk vormt zij het kinderhartchirurgisch team in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). Het team opereert patiënten met een aangeboren hartafwijking, voornamelijk bij kinderen. Er is veel samenwerking met kindercardiologen, artsen van de Kinder IC, anesthesiologen, anesthesiemedewerkers, operatieassistenten, perfusionisten, verpleegkundigen en chirurgen van het Prinses Máxima Centrum. Hanna: “Samen dragen we zorg voor onze patiënten. En dat kan alleen door de enorme inzet van al het ondersteunend personeel zoals secretaresses en assistenten op de polikliniek. De samenwerking binnen ons team is zó waardevol en draagt bij aan het leveren van goede zorg aan alle patiënten.”  

Volgens Hanna speelt communicatie een belangrijke rol in de samenwerking met ouders en patiënten. “Tijdens gesprekken probeer ik een relatie op te bouwen, en dat iedereen zich vrij voelt om vragen te stellen en zorgen te delen. Mijn doel is om zo helder mogelijk uit te leggen wat er aan de hand is met het hart of de longen, en waarom een operatie nodig kan zijn. Daarnaast vind ik het fijn om iemand te leren kennen en vraag ik naar hun achtergrond, hobby’s of andere interesses. Ik geloof dat open communicatie bijdraagt aan het opbouwen van vertrouwen en dat zal de samenwerking ten goede komen. Wat me elke dag weer verbaast, is de ongelooflijke moed die ik zie bij alle kinderen en ouders. De veerkracht van de kinderen is zo bijzonder.” 

“Het is echt indrukwekkend om te zien hoe alle patiënten, jong en oud, een operatie ondergaan, daar is veel moed voor nodig. Ouders vertrouwen hun kind aan ons toe, daar ben ik oprecht dankbaar voor. Ik ben trots als ik zie hoe we samenwerken met alle specialismen in dit ziekenhuis. De manier waarop we bij elkaar naar binnen kunnen lopen, laat zien hoe betrokken iedereen is. Het hele team leeft mee met de ouders en de patiënten. Dat maakt het werken hier heel bijzonder.”

“Als kind lag mijn interesse vooral bij sport en op de middelbare school kregen de exacte vakken mijn voorkeur. Hoewel ik niet gelijk dacht aan een carrière in de geneeskunde, had mijn moeder als wijkverpleegkundige invloed op mijn interesse in de gezondheidzorg. Ik twijfelde over verschillende studies, van wiskunde tot bewegingswetenschappen, psychologie en geneeskunde. Uiteindelijk werd ik ingeloot voor geneeskunde. “En nu mag ik kinderen aan hun hart opereren in een omgeving waar ik me veilig en thuis voel”, zegt Hanna.  

Voor Hanna is het belangrijk om naast werk, hele andere dingen te doen. “Op die manier kan ik even helemaal loskomen van het WKZ. Of het nu gaat om sporten, naar een concert gaan of een avondje dansen, deze momenten heb ik nodig om te kunnen ontladen. Daarnaast hecht ik veel waarde aan tijd doorbrengen met familie en vrienden. Wat ook helpt is dat ik erg nieuwsgierig ben naar alles buiten het ziekenhuis. Er zijn zo veel verschillende werelden om te ontdekken. Het is heerlijk om de ziekenhuisomgeving te kunnen verlaten en te genieten van andere dingen.”