Nick werkt als interventieverpleegkundige

Nick van Baaijen werkt als interventieverpleegkundige op de afdeling hartkatheterisatie van het UMC Utrecht. Het is een klein team van zestien verpleegkundigen. Afwisselend werkt hij in één van de vijf hartkatheterisatiekamers. Op deze afdeling vinden verschillende onderzoeken en behandelingen plaats, zoals een dotterbehandeling, hartkatheterisatie, ablatie of het plaatsen van een pacemaker. Ook komen er spoedpatiënten met een hartinfarct binnen. Nick assisteert de cardioloog bij de onderzoeken en behandelingen. Dit varieert van het aangeven van materialen, het in de gaten houden van het hartritme van patiënten tot reanimeren. In dit dagboek vertelt hij over zijn dagelijkse werk.

“Ik heb toen een tijdje rondgekeken in het UMC Utrecht en uiteindelijk werd ik gewezen op een baan als researchverpleegkundige bij de Van Creveldkliniek (waar we goedaardige aangeboren en verworven (zeldzame) stollings- en bloedziekten bij kinderen en volwassenen behandelen). Ik had daar niet direct een beeld bij omdat ik me niet eerder had verdiept in deze kant van het vak. Eigenlijk wist ik niet precies wat je als researchverpleegkundige aan handelingen moet verrichten en waar je dagen uit bestaan. Toch besloot ik een dag mee te lopen en dat bleek een goede zet: ik raakte echt enthousiast en heb de overstap gemaakt.

“Vandaag staan er twee patiënten, een 50-jarige man en 45-jarige vrouw, op het programma. Zij hebben allebei een gaatje in een tussenwand in hun hart, waar bloed doorheen lekt. Vaak gaat het om een aangeboren hartafwijking, die soms bij toeval wordt ontdekt. Patiënten hebben bijvoorbeeld klachten als duizeligheid of vermoeidheid bij inspanning. Normaal gesproken dichten we het gat door een soort parapluutje erin te plaatsen. Het nadeel hiervan is dat er bloed aan kan blijven plakken, daarom moeten deze patiënten zes maanden bloedverdunners slikken. Bij allebei de patiënten passen we vandaag een nieuwe hechttechniek (Noblestitch) toe. Hierbij hecht de arts het gaatje. Deze methode is hier nu 1,5 jaar in gebruik en je ziet dat het meestal lukt, maar soms is het gaatje te groot en blijft het bloed er doorheen lekken. In dat geval plaatsen we alsnog een parapluutje. Tijdens de behandeling assisteer ik de arts en geef de benodigde materialen aan. De behandeling verloopt bij allebei de patiënten goed. “

  “De eerste patiënt, die ik deze ochtend zie, is een 60-jarige man met hartfalen. Zijn hart pompt het bloed niet voldoende rond, waardoor hij kortademig en vermoeid is. Hij krijgt vandaag een CRT-D (Cardiale Re-synchronisatie Therapie Defibrillator). Die geeft bij iedere hartslag een prikkel aan de rechter- en linker hartkamer waardoor de pompfunctie van het hart verbetert. Bij een gevaarlijke hartritmestoornis geeft de defibrillator een elektrische schok. Tijdens de operatie houd ik op de monitor zijn hartslag in de gaten. De operatie verloopt goed.De volgende patiënt komt voor het vervangen van de pacemaker; dit duurt een half uurtje en kan onder lokale verdoving. Om de pacemaker te vervangen maakt de arts het oude litteken open en plaatst het nieuwe kastje. Gemiddeld gaat een pacemaker acht jaar mee, maar als de pacemaker vaak het hart moet stimuleren is de batterij eerder op.”  

Op de site van het UMC Utrecht lees je het hele verhaal.